DZIADOWANIE

Po raz pierwszy omawiałam z uczniami szkoły podstawowej "Dziady cz. II". Listopadowe (bo bardzo lubię - gdy to tylko możliwe - osadzać lektury również w czasie) lekcje stały się dla nas okazją do poznania dzieła wieszcza i zanurzenia się w świecie wyobraźni romantycznej. Chciałabym dziś podzielić się kilkoma pomysłami, które u nas się sprawdziły... 

Wielka Torba

Koniec semestru
i to bardzo długiego semestru jest wymagający… Wszyscy jesteśmy już mocno zmęczeni… A Czwartaki miały dziś właśnie poznać przypadki… Trzeba więc było  pomyśleć o energetycznej lekcji… 
Staram się od jakiegoś czasu robić uczniom „zwiastuny” nadchodzących lekcji… Gdzieś na przerwie, podczas dyżuru albo pod koniec lekcji poprzedniej zagadnięta, co będziemy robić, „zdradzam” jakiś szczegół. I tak się stało z lekcją dzisiejszą… Wczoraj powiedziałam Michałowi, że będzie… Wielka Torba! 

Radosnych Świąt

 

Gdzie w Polsce spotkać panią Różę?

 

Gdy przygotowuję się do omawiania jakiejś lektury (szczególnie pierwszy raz) długo "chodzę z nią w głowie", przy różnych okazjach zastanawiając się, w jaki sposób ma ona zagościć na moich lekcjach. W tym roku pierwszy raz miałam z Młodymi omawiać "Oskara i panią Różę", więc i o niej sporo rozmyślałam. I tak gdy pewnego razu wracałam autobusem do domu, nagle przyszła mi do głowy myśl, która była jak błysk. Mam przecież koleżankę, która jest koordynatorką wolontariatu w hospicjum. Może mogłaby u nas się pojawić? Od myśli do próby zorganizowania spotkania nie minął nawet jeden przystanek. Napisałam do Basi Chyłki (spójrzcie jak cudowne projekty realizuje: TUTAJ) z pomysłem, a ona, niewiele się zastanawiając, zgodziła się na spotkanie online. Zanim wysiadłam z autobusu miałyśmy już nawet ustalony termin.

Pomyślałam sobie, że spotkanie z polską Panią Różą będzie kończyło nasze omawianie lektury (oczywiście poinformowałam rodziców uczniów o tym, że będziemy mieli gościa, prosząc ich o dyskrecję, by uczniowie mieli niespodziankę). Basia połączyła się z nami ze swojej pracy - czyli z opolskiego hospicjum. Nie tylko opowiedziała nam o pracy wolontariusza i życiu w hospicjum, ale też... zabrała nas na oddział. Uczniowie mogli spotkać się z personelem i pacjentami, mogli też zaobserwować (a wiem, że było to przez nich zauważone) delikatność i dyskrecję, z jaką Basia traktowała podopiecznych (pytając np. o zgodę na spotkanie z uczniami). Zobaczyliśmy też krótki reportaż zrealizowany w  Betanii, opowiadający o tym, czym tak naprawdę jest hospicjum (polecam, jest dostępny TUTAJ). Po spotkaniu mieliśmy jeszcze czas na refleksję, zastanowienie i podsumowanie spotkania, zastanowienie się, co w pracy wolontariusza jest trudne, a co przynosić może radość.  

Ale okazało się, że to jeszcze nie koniec... Basia poprosiła moich uczniów, by... zrobili (własnoręcznie) kartki dla pacjentów. A uczniowie? Ochoczo się na to zgodzili. Na kolejnej lekcji mieliśmy więc specjalne zadanie. 

Mógłby ktoś pomyśleć, że niezbyt łączy się ono z językiem polskim i powinnam zlecić je szkolnej plastyczce... Ja jednak zaryzykowałam "zmarnowanie" lekcji. Uczniowie, którzy tak ochoczo przecież przyjęli propozycję Basi, teraz stanęli przed dylematem... Co powinno się na takiej kartce znaleźć? Co powinni napisać? Wielu zrozumiało, że zwyczajowa formułka, jakiej zawsze używają podczas składania życzeń ("zdrowia, szczęścia, pomyślności") tutaj nie ma zastosowania. Nagle okazało się, że zadanie wcale nie jest łatwe. Że muszą przemyśleć zarówno wygląd kartki, jak i treść, jaką w niej zawrą. Wszystko to było wspaniałym dopełnieniem lektury. Kartki wysłaliśmy do Betanii, mając nadzieję, że wywołają na twarzach pacjentów uśmiech...

"Oskar i pani Róża" to lektura, która prowokuje do trudnych pytań i rozmów. Taka, która wskazuje, że warto rozmawiać o rzeczach najważniejszych - także z dziećmi. Spotkanie z "polską panią Różą" było częścią tej właśnie rozmowy. Myślę, że ważną i potrzebną. Również dlatego, że opieka paliatywna wciąż jest w wielu środowiskach tematem tabu, obrosłym wieloma stereotypami. 

Ala

P.S. A to że znam Basię, którą mogłam zaprosić na lekcję poczytuję sobie jako ogromny przywilej. To cudowne moce współpracy, o których czasem i tu piszę. BASIU - raz jeszcze DZIĘKUJĘ!

Joker, czyli o mocy wzajemnych inspiracji

 

Dwa miesiące temu Tomasz Mikołajczyk (Pan Informatyk) opisał swoją autorską metodę Joker. W chwili, gdy przeczytałam jego tekst, wiedziałam, że zrobię swoje karty. Oczywiście wykorzystałam niezawodną Canvę i powstał zestaw czterech jokerów:

• Haker - możliwość skorzystania z internetu
• Pytacz - możliwość zadania nauczycielowi dowolnego pytania
• Zmieniacz - możliwość zmiany miejsca w czasie pracy w grupach
• Kooperant - możliwość rozwiązania zadania we współpracy z innym uczniem. 

Jedno zdjęcie...

Ze względów zdrowotnych spaceruję ostatnio więcej. Trenuję też uważność i oko, szukając ciekawych kadrów. Gdy podzieliłam się jednym ze zdjęć w mediach społecznościowych podzieliłam się jednym ze zdjęć, Ania skomentowała: "Zdjęcie jak okładka dobrej książki". I to był impuls do lekcji z okazji Światowego Dnia Książki i Praw Autorskich. Zajęcia zrealizowałam z licealistami i szóstoklasistami, nieznacznie modyfikując. 

Ludzi dobrej woli jest więcej... Dzień Życzliwości 2023

 

Obchodzony 21 listopada Dzień Życzliwości i Pozdrowień, to jedno z tych świąt nietypowych, które obchodzę z wyjątkową radością. Życzliwość jest bowiem tą wartością, której w codziennym (nie tylko szkolnym) życiu wciąż brakuje. Sporo tej jesieni myślałam i czytałam o Czesławie Niemenie, więc gdy zaczęłam przygotowania do świętowania, od razu w głowie miałam jeden z największych jego przebojów - "Dziwny jest ten świat". Pierwszy protestsong w historii polskiej muzyki rozrywkowej stał się zatem osnową moich zajęć. Składały się one z trzech elementów. Nie we wszystkich klasach realizowałam wszystkie części, modyfikując tok lekcji w zależności od wieku uczestników (miałam tego dnia lekcje w 7 kl. szkoły podstawowej oraz 1, 2 i 4 liceum). Tutaj wszystkie, bo można z nich budować, jak z klocków.